Vooraf

Fotoalbum

Op zaterdag 16 september (2030 uur) vertrekken 10 TCR leden voor een verblijf van een week in de buurt van Mont Ventoux. Sinds de door TCR georganiseerde BUTT van 2010 (van Rijssen naar Oostenrijk/Imst in 5 dagen) is er een groep TCR leden ontstaan dat er jaarlijks een week op uittrekt. Inmiddels is er een eigen logo en een naam: “Het Profok Cycling Team”, kortweg Profok of de Profokkers. Besloten is om op donderdag 21 september een poging te doen om op 1 dag DRIE keer tegen de Ventoux op te fietsen. Waarbij de 65+ (Willy Kienhuis en Henk Kruikkert) een poging zullen doen om de beste wereldtijd op Strava  voor 65+ te verbeteren. Nu nog op naam van een Australier Royce Fairbrother.

De samenstelling van de Profokkers wisselt zo nu en dan, van de oorspronkelijke 10 uit 2010 zijn er nog 5 over.  De jongste is prille dertiger Bart van Losser en de senior van het gezelschap is Dik Bos (68). 

Zo werd de basis gelegd voor het jaarlijks weekje fietsen in het buitenland. De opzet is telkens dat met eigen vervoer wordt gereisd, tegenwoordig ondersteund door een oude Ford Transit bus van Otje van Potje  Er wordt een huis gehuurd en al het vast en drinkbaar voedsel wordt meegenomen. Koken doet de groep zelf. Een enkele keer gaat alles op een aanhanger of in een grote transportbus, de laatste keren een bus van “Otje van Potje”.

Bij supermarkt Jumbo is online een pak boodschappen bezorgd. Van Grand Cafe De Biester in Holten zijn 3 vaten bier en een mobiele tap in bruikleen, de fietsen en bagage zijn inladen en de handel kan in beweging.

Vorig jaar(2016)  werd de Marmotte gefietst, een herhaling van de week in 2011.

Voor wie uit wil zwaaien, van harte welkom, “de Profokkers” vertrekken zaterdagavond 2030 uur vanaf Wilhelminastraat 42.

Dagelijks zal een kort verslagje gepubliceerd worden op deze pagina. 

Dag 1 en 2 (zaterdag-zondag)

Op zaterdagavond 2030 uur verzameld iedereen aan de Wilhelminastraat, hier en daar komt een zelf gebakken taart te voorschijn voor onderweg., Dankje wel Babette Klomp ! Een laatse controle, knuffels en afscheidszoenen en er kan gestart worden. Door de jaren heen zijn er automatismen ontstaan, zo rijdt de bus altijd voorop, zijn er portofoons aan boord, en wordt er altijd in de nacht gereden in vaste formatie, de Otje van Potje-bus voorop en de 2 auto’s die volgen. Jammer is dat Raymond Kienhuis niet ingestapt is, hij heeft te veel last van zijn nek.. Frank constateert bij Venlo, dat hij de appelflappen van dochter Lotte is vergeten. De oude Ford Transit heeft het weer flink op de heupen en het 5 cylinder dieselmotortje raast via Maastricht, Luik, Metz, Lyon richting de afslag 22 Orange-Sud enwe zien de grote kale puist “de Ventoux” opduiken. Het heerlijke september zonnetje schijnt en precies 12 uur later zijn we op de bestemming en stoppen aan Chemin de Madelaine in het plaatsje Crillon Le Brave op 3 km van Bedoin. Het is altijd weer afwachten, maar het gehuurde huis blijkt een toppertje, nieuw, luxe met voldoende bedden en een mooie ruime keuken en woonkamer, groot genoeg voor 9 personen. Het uitzicht is fantastisch. De auto’s en bus wordt uitgepakt en traditioneel wordt de mobiele tap als eerste op zijn goede werking gecontroleerd. Clemence komt met het bericht dat hij donderdagavond weer in Wierden moet zijn i.v.m. familieomstandigheden. In de middag nog de racefietsen aangetrapt om de mist uit de hoofden op te laten trekken na een nachtje weinig slaap. We doen een rondje van 44 km met direct al het nodige klimwerk. De thuis door Herma klaar gemaakte nassi-tafel gaat er in als koek en wordt weggespoeld met wat gerstennat uit Enschede.

Om 2100 uur beginnen de meesten te knikkebollen en om 2130 uur is het volledig stil en ligt iedereen op zijn rug. 

Dag 3 (maandag)

“The day after”, de dag na aankomst is de dag waarop normaliter het klimwerk rustig wordt opgepakt. Het laagland tempo ingeruild voor de hogere cadans en de veel lagere snelheid in de bergen. Aangezien Clemence woensdag naar huis vertrekt, wordt besloten om vandaag de Mont Ventoux op het programma te zetten, niet morgen, want er wordt windkracht 8 voorspelt op de top. Het is wikken en wegen, vandaag, maandag, is het wel fris, pas vanaf morgen gaat de zon echt schijnen. Om 0900 uur worden de fietsen aangetrapt, iets wat Ronny al een uur eerder deed, dit in de verwachting dat hij een uur meer nodig heeft om de top te bereiken, over realiteitszin gesproken. De bus gaat mee als ondersteuning, zal nodig zijn, gezien de gevoelstemperatuur van min drie graden die op de top wordt verwacht. In Bedoin is het even schrikken, het hele dorp is afgezet in verband met de maandagmarkt. Gelukkig is er altijd vriend Garmin en niet veel later rijdt de bus op de D974 en zien we 7 fietsers passeren. De goeisten op kop, Willy, Bart en Henk, met achtereenvolgens Henrico, Clemence en Frank. Opvallend de hoeveelheid mede fietsers, van allerlei pluimage, dat zich het zelfde doel heeft gesteld, de top bereiken. Een bejaard mannetje rijdt wel heel vlot naar boven, ogenschijnlijk fluitend, nadere inspectie leert dat hij nauwelijks zichtbaar een dikke achternaaf heeft met wel een hele grote bidon, een bijna onherkenbare E-bike. In de zelfde vorm ook MTB’ers. Op de berg, na het bos, is de wind goed voelbaar en het is koud, flarden van mist en zo nu en dan een dik wolkendek. Bovenop duiken de mannen de bus in om zich op te warmen en voor droge kleding. Bart was als eerste boven in 1 uur en 35 minuten, gevolgd op 2 minuten door Henk en wat later Willy. Clemence doet het voortreffelijk en eindigt voor Frank. Henrico had het deze eerste, niet geplande, lange klimdag zwaar en sluit toch monter de rij.

Na het klimmen de beloning van een prachtige afdaling naar Maulacene. Minder bochtig dan richting Bedoin. Snelheden van tegen de 100 km per uur zijn zo maar mogelijk. Het asfalt is keurig en er is weinig tot geen stijgend verkeer. Henk rijdt het best als het smerig heet is en iedereen naar adem snakt, koude omstandigheden zijn niks voor hem. Na een paar kilometer dalen begint zijn bovenlichaam te trillen en doet het stuur dingen die je liever niet hebt. Henk stapt in de bus. Onderaan staat de groep te wachten, we doen een bak koffie, Ronny trakteert op appelgebak, hij is 8 jaar getrouwd met Marjon. Waarbij de groep van mening is dat met name Marjon de felicitaties verdiend.  

Na de koffie nog een paar pittige klimmetjes over prachtige wegen met mooie vergezichten over de Provence. Na 80 km worden de fietsen geparkeerd en begint het ritueel van napraten, biertje doen, eten klaar maken (spareribs met patat en ijs toe) en de avond wordt doorgebracht met videootjes kijken en oeverloos de tijd vullen met gezellig gezwam over hoe goed en gezellig het is als toerfietser. Om 2300 uur zijn de luiken dicht, dat was 5 jaar geleden wel anders, de mannen worden een dagje ouder. 

Dag 4 (dinsdag)

De derde dag aan de voet van de Kale Berg begint met een keurig ontbijtje, verzorgd door de telkens weer spontaan ontstane ontbijtploeg. Het aantal van 80 eieren van Clemence wordt gereduceerd en omgezet in gekookte en gebakken vormen. Na het afruimen worden de spullen gepakt voor een dagje fietsen richting Sault. Vooraf zijn de routes gemaakt en deze loopt ten zuiden klimmend omhoog naar het begin van de Gorges du Nesque.De klim begint na 20 km, is 15 km lang met gemiddeld 5%. De wind is voelbaar aanwezig. De sfeer is onverkort opperbest en de bus met Gerrit en Dik ondersteund waarnodig. Zeker omdat de weersomstandigheden nogal wisselen worden tijdens het klimmen kledingstukken door het raampje afgegeven en eenmaal boven worden de windjacks en armstukken weer verstrekt.

Donderdag komt dichterbij en begint meer een meer een gespreksonderwerp te worden. Drie keer de Ventoux fietsen is geen peuleschilletje. De weersomstandigheden zullen van grote invloed kunnen worden. De meesten van de groep zijn wat kilootjes zwaarder in vergelijk met Marmotte 2016 en een aantal hebben wat minder kilometers in de benen. Het zal een hele toer worden met de weersvoorspellingen om 3x deze berg van de hoogste catagorie op 1 dag te beklimmen. Bart, Henk, Willy, Henrico en Ronny gaan donderdag een poging doen.

In Monieux wordt een bak koffie gedronken op een zonnig terras. De afdaling via de Gorges du Nesque is een hoogtepunt, in 2004 reed de Buitenlandse Toertocht in omgekeerde richting naar Sault. Bij het uitzichtpunt wordt op dezelfde plek als in 2004 een foto gemaakt.
Op het menu staat een mooi stukje vlees met gebakken aardappelsteeltjes en ijs toe. De avond wordt gebruikt voor “social talk” en het bekijken van de videootjes. Met name het stuk film als Bart, Henrico en Clemence met veel machtsvertoon proberen om Henk en Willy er af te rijden, iets wat net niet lukt.
Clemence en Dik gaan woensdagmorgen vroeg naar Nederland, dit in verband met het overlijden van een zwager van Clemence. De overige 7 gaan zaterdagmorgen terug.
Morgen een rustig ritje met een koffiestop in het mooie Vaison La Romaine.

Dag 5 (woensdag)

Strava link

De woensdag begint vroeg, om zes uur is iedereen uit de veren om Dik en Clemence een goede reis naar huis te wensen. De rest duikt er nog even in en na een lang ontbijt worden de fietsen opgezocht voor een rondje Vaison La Romaine. Zoveel mogelijk vlak, hoewel er altijd nog 1000 hoogtemeters in zitten, om de krachten te sparen voor morgen, de dag waarop Bart, Henk, Willy, Frank, Henrico en Ronny zullen proberen om 3x tegen de Ventoux op te fietsen. Big man Ronny zal al om 6 uur vertrekken, met een dikke LED-lamp op het stuur. De overigen starten om half 8 vanaf het beroemde fonteintje in Bedoin. Gerrit neemt de verzorging voor zijn rekening op de top van de Ventoux. Het beloofd een mooie dag te worden met redelijke weersomstandigheden. 

De woensdag wordt gebruikt om, zo gezegd, het rondje Vaison te fietsen, een terras te pikken, de fietsen en tassen klaar te maken, de bus in te pakken voor de verzorgingspullen en alvast een mega bord macaroni naar binnen te schuiven. Na het eten zitten we nog gezellig met wat pinten bier te genieten van het fenomenale uitzicht over het dal van de Ventoux en zien in de linkerooghoek de witte toren boven op de Kale Berg. Iedereen denkt zo het zijne. Clemence laat weten dat hij samen met Dik weer in Wierden is na een voorspoedige reis.

In de avond wordt de route doorgenomen om het goede Strava segment te rijden. Om 11 uur ligt iedereen in het ledikantje, om 6 uur gaat de wekker.

Dag 6 (donderdag)

Profok Ventoux Challenge 2017

Details
We schrijven donderdag 21 sep 2017. 6 TCR leden gaan een poging doen om de Mont Ventoux 3x vanaf 3 kanten per fiets op te rijden. Nu zeggen de fransen, dat wie 1x de Ventoux op fietst gek is, maar wie het nog een keer doet knettergek is. Wie het 3x doet, is een “Cingles”, een waanzinnige. Met deze wijsheid in het hoofd vertrekt Ronny al om 6 uur richting Bedoin om aan de eerste beklimming te beginnen. De overige 5 hebben zo hun twijfels over Ronny, het zou een meesterlijke prestatie zijn als Ronny zijn huzarenstukje uit 2014 (klimmen voor MS) zou kunnen herhalen. Hij heeft meer kilo’s mee te nemen met minder kilometers in de benen. De dag zal het leren. Na een stevig ontbijt, een aantal drukt nog een bord macaroni naar binnen, het restant van de avond tevoren. Om 0715 vertrekken de overige 5 om, na het maken van een foto, om 0730 uur te vertrekken vanaf het Bedoin. De eerste klim is begonnen.

Iedereen die wel eens een berg is opgefietst, weet dat je niet meer kunt doen dan je best. Een iets te hoog tempo betaal je direct door verzuring. Je moet een ritme zien te vinden en dat de hele dag zien vol te houden. Bart, Henk, Willy, Henrico en Frank verdwijnen als groep het beruchte bos in en direct valt de groep uit elkaar, Willy heeft een schakel probleempje en krijgt het gat naar Bart en Henk in de eerste klim niet meer dicht. Henrico rijdt als 4e omhoog en Frank, de rust zelve, sluit de groep. De bus met Gerrit passeert en voorziet de fietsers van de laatste informatie en neemt hier en daar wat overkleding in, het is koud, 8 graden, boven op de top is het nog een stuk frisser. Gerrit hoort 100 meter onder de top Ronny roepen dat hij boven is, hij heeft het “stervenskoud”. Gerrit parkeert de bus op de top. Ronny stort zijn bidon vol en werpt zich in de afdaling naar Malaucene, waar hij snelheden van boven de 80 km/uur ervaart. Niet veel later volgt Bart op de top, 10 min later Henk, die de laatste bocht naar de top verkeerd neemt en met de steile trap naar de bus bij de toren moet. Willy volgt op 8 minuten, op 20 minuten Henrico en niet veel later Frank.

Bovenop de top arriveert een camper met bestelauto, zij gaan 80 fietsers, wandelaars en hardlopers vanuit Sault ondersteunen die voor “Hartdroom” geld inzamelen voor kindercardiologie. Een aantal gaat ook proberen om 3x de Ventoux “te doen”. Gerrit heeft al snel door dat de verzorgers op de top wel voor eten en drinken hebben gezorgd, maar niet voor een fietspomp of andere fiets gerelateerde zaken. Werk aan de winkel met het op druk brengen van banden, zadeltje bijstellen etc. 

Bart komt als eerste vanaf Malaucene, de 2e klim boven, hij verzucht dat de 21 km lange klim vanuit Malaucène hem vies is tegengevallen. Tot verbazing van Gerrit, komen Willy en Henk tegelijk boven. Het lichaam van Henk houdt niet van lage temperaturen. Hij heeft zijn voorsprong op Willy ingeruild om in Malaucène op temperatuur te komen. Ze vertrekken gezamenlijk na zich goed verzorgd te hebben, richting Chalet Reynard om daar de afslag naar Sault te nemen. Henrico komt behoorlijk uitgewoond voor de 2e keer boven en weet 1 ding zeker, hij gaat die 3e keer ook boven komen, al moet hij kruipen. Zware jongens hebben het moeilijk op de Kale Berg. Frank komt boven en geeft aan het ook een pittig klimmetje te vinden vanaf Malaucène. Frank is een type dat ogenschijnlijk makkelijk klimt. Hij verstaat de kunst van klimmen en genieten. Helemaal naar de Filistijnen komt “big man” Ronny boven. Toch blijft hij monter na het overleven van de 2e klim. Ze beginnen allemaal gezond en wel aan de afdaling naar Sault. Het wachten op de berg door Gerrit wordt veraangenaamd door de drukte en het prachtige zonnetje dat schijnt op de top van de berg. Met het magnifieke uitzicht over de Provence die weelderig wordt verlicht door allerlei kleuren licht, zo nu en dan verstoord door gevechtsvliegtuigen van de franse luchtmacht, de Mirages scheren vlak over de top en duiken de diepte in, wat een geweld !

Een jongen van 14 jaar met een donorhart wordt door zijn ouders en het hele gezelschap op de top binnengehaald alsof hij een touretappe heeft gewonnen. De jongen glundert van oor tot oor, een overwinning op het leven. De cardioloog van de jongen is ook 1 van de deelnemers. Motoren parkeren op de top, een bus met bejaarden wordt uitgelaten, ze doen een snelle souvenir inkoop en rijden al snel weer weg, gelukkig, het is veel te krap op de top voor een touringcar. Een motorrijder is zo verbaasd over het formidabele uitzicht dat hij spontaan met motorfiets en al omvalt, omstanders helpen hem overeind. Een echtpaar komt boven, zij op een MBT met een dikke accu en hij op een racefiets. Toch opvallend hoeveel er met een E-bike omhoog fietsen. 

Bart komt boven voor de 3e keer, helemaal op, hij hangt een minuut over het stuur van ellende, 3x omhoog, meer dan 115 km, waarvan 70 km een dikke vette klim, gemiddeld 8%, lange stukken waaraan geen einde lijkt te komen, Bart rest nog de afdaling naar Bedoin om bij het fonteintje te eindigen waar de dag is begonnen. Voor Bart aan de afdaling begint, vertelt Bart, dat hij eerst Willy tegenkwam in de de laatste klim en veel later Henk ?????? We gingen er allemaal vanuit dat Henk voor Willy zou eindigen. Henk was de hele week een sterkere klimmer dan zijn AOW-maat Willy. Wats kebeurt ???? 

Iets wat Henk zijn hele leven niet meer zal vergeten…… dalend vanaf de top, moet bij Chalet Reynard de linker weg, die iets omhoog loopt, worden gekozen richting Sault. Henk neemt per abuis de weg naar Bedoin. Willy roept hem nog na, maar Henk hoort niets, kijkt vreemd om zich heen, ziet bekend asfalt en bochten, “het zal toch niet ??, na 750 meter draait Henk de fiets om, baalt als een stekker, en moet een stuk van 11% richting de kruising opnieuw omhoog. Willy daalt als een kogel en ziet na de draai in Sault, Henk bij dalen. “Kat in het bakje”, zegt Willy achteraf. Henk zal hem niet meer inhalen. Niet dat dit zo belangrijk is, maar gewoon omdat het achteraf leuke gespreksstof oplevert…..

Willy komt na Bart boven, hij heeft het “einde ook goed in de bek hangen”, zo verzucht hij, zijn 65 jaar oude lichaam heeft flink geleden, zijn kromme benen krijgt hij met moeite over het zadel. “dit was eens en nooit meer”; komt er na een minuutje uit. Zijn verkrampte benen even op een stoel, water en mineralen bijtanken en na 10 minuten zakt de oude krijger de diepte in richting Bedoin. Nog 1x met snelheden tussen de 60 en 80 km/uur door het bos naar het fonteintje.

Henk komt boven, Gerrit krijgt direct het verhaal te horen van de gemiste afslag. Wat anders kun je doen dan begrijpend luisteren ? Juist Henk, die altijd prima zijn zaakjes voor elkaar heeft, overkomt dit. Je kunt het vooraf niet bedenken. Henk’s eerste ingeving was, ik rij door naar beneden, richting Bedoin, ze kunnen allemaal de pot op. Henk daalt af naar Bedoin, op zoek naar het terras waar Bart en Willy uit zitten te puffen.

Henrico komt boven, volledig gesloopt, maar een dikke voldane glimlach onder de vermoeide diepliggende ogen, “gefikst”, puur op karakter 3x de Kale Berg op.

Frank komt boven, hoe hij het doet, hij herstelt het snelst van alle 6, altijd het koppie erbij, even bijtanken en bijkletsen over hoe mooi dit allemaal is, dat we dit nog kunnen, het resultaat van fit blijven en kilometers maken in het Twentse land. Hij draagt zijn prestatie op aan zijn in september overleden vader, wellicht heeft hij meegekeken en genoten van zijn zoon.

Henrico stuurt via Whatsapp dat hij in de laatste afdaling naar Bedoin, Ronny zag klimmen bij Chalet Reynard, dat valt dus mee. Turend door de verrekijker ziet Gerrit ziet de eenzame strijder, die om half 6 in de ochtend is vertrokken, om 1600 uur het monument van Simpson passeren. Ronny stapt even af, je ziet hem naar boven kijken, nog een paar bochten, nog een dikke kilometer met stukken van 11% en hij heeft het voor de 2e keer in zijn leven gefikst. Niet iedereen schat zijn humorvolle grootspraak, gebezigd in het voorjaar “ik ga 6x omhoog” even goed in. Je hoeft geen raketwetenschap te hebben gestudeerd om in te schatten, dat het onmogelijk is om met 116 kilo aan de haak op 1 dag 6x omhoog te fietsen. Dat Ronny het 3x doet, verbaast ons allemaal. Tuurlijk hij heeft meer tijd nodig, maar daarvoor stapt hij ook in het donker van de vroege ochtend op de fiets, als de everzwijnen nog op jacht zijn, de vogels nog slapen en het 4 graden op de top is. Ronny is met veel respect gesproken onze Profok Kilokanjer. Eenmaal boven puft Ronny uit en niet veel later zien we hem het momument van Simpson voorbij stuiven, dalen kan Ronny als de beste.

Knap gedaan van de 6 uit Twente. Gerrit blijft nog even op de top, hij ziet mensen met de ogen op zoek naar bekende zwoegende toerfietsers. Je kunt vanaf de top de lange asfaltweg volgen, die in bochten naar beneden loopt, hier hebben de groten der aarde verwoed strijd geleverd, Bartoli, Coppi, Janssen, Merckx, Zoetemelk, Pantani, Armstrong… waarbij die ene zijn laatste adem uitblies. Bij het monument van Tommy Simpson stappen regelmatig fietsers af uit piëteit of vermoeidheid….

Gerrit neemt afscheid op de top van de ondersteuners van “Hartdroom”, het was een prachtige dag met veel fiets plezier en respect voor de toerfietsers die geld inzamelen voor een goed doel.

Om de bus van Otje van Potje in Bedoin te krijgen, hoef je het gaspedaal niet aan te raken, remmen op de motor om de remmen niet te verbranden. Bij het huis is er waardering voor de goede zorgen op de top, bedankt mannen, graag gedaan. Gerrit tovert 6 ingelijste certificaten uit een pak papier en overhandigd dit aan de 6 kanjers van de dag. Zij mogen zich, zolang zij leven, “Heerser van de Kale Berg” noemen. Jammer dat Raymond en Clemence er niet bij zijn, ze hadden het zeker gehaald, 3x omhoog. 136 km en 70 km lang klimmen en 4500 hoogtemeters.

Eenmaal thuis blijkt dat Willy Kienhuis in de categorie 65 jaar en ouder de beste wereldtijd op Strava heeft gefietst over het segment dat door de club Cingles Mont Ventoux wordt geregistreerd. Een fantastische prestatie, een beetje, heel klein beetje overschaduwd door het feit dat wanneer Henk Krukkert niet de verkeerde afslag had genomen, Henk virtueel dit klassement had aangevoerd. De groep heeft te doen met Henk, die als een ware kampioen zijn verlies neemt. Het woord “linksaf” wordt nog maar spaarzaam gebruikt…. De dag wordt afgesloten, hoe kan het anders, met een paar bloemen vazen bier, ontelbare Mora hapjes en heerlijke brokken vlees met friet. Nadien nog even uitbuiken op de bank, de tocht nog een paar keer doorgenomen en om half 11 is het stil in huis. Willy wordt in de nacht een paar keer wakker, zijn benen bewegen nog steeds, een familiekwaaltje.

 

Dag 7 (vrijdag)

De start van de dag is aarzelend, wat zullen we doen ? Fietsen of lekker bij huis hangen ? Besloten wordt om toch de fietsen aan te trappen voor een tochtje heen en terug over Col de Madeleine (damescolletje) naar Malaucene en daar een terras te pikken en op de terugweg in Bedoin een paar goudbruine rakkers te happen. Zo gezegd zo gedaan.
Eenmaal in huis de eerste opruimactiviteiten, Henk wordt zo nu en dan gewezen op het feit dat sommige dingen “links” liggen, Henk kan het wel waarderen, hij weet dat de afslag bij Reynard hem nog lang zal volgen. Geen mooier vermaak, dan….

De bus wordt ingepakt, de fietsen keurig naast elkaar, gescheiden door bubbeltjesplastic. Tassen en het restant van de boodschappen op de plank tegen het dak van de bus, portofoons getest en het huis opgeruimd. De beamer ingepakt, foto’s en filmpjes verzameld op de hardeschijf. Willy kan aan de slag om van de afgelopen week een videofilm in elkaar te zetten. Traditioneel aan het einde van het jaar een terugkomavond met de vrouwen om de film te bekijken. Na alle logistieke inspanningen worden de ontdooide BBQ pakketten in brand gestoken, relaxed op het terras, beentjes horizontaal en uitkijkend over het dal, het hoog gelegen verlichte dorpje Crillon en rechts de majestueuze toren van de Ventoux, de knipperend lamp laat ons weten dat ze er altijd zal zijn om ons te verwelkomen, echter voorlopig zijn we wel klaar met De Kale Berg. Morgen naar huis. Voor iedereen zijn bedje opzoekt, wordt bepaald dat volgend jaar de Dolomiti Maratona op het programma wordt gezet, noteer maar 2 juli 2018.

Dag 8 (zaterdag)

Om 8 uur arriveert de dame die de sleutels van het huis in ontvangst neemt en nog een rondje loopt of alles in orde is. Dat is het uiteraard. Ze krijgt boven op de overgebleven eieren een kleine fooi voor alle moeite.

De bus wordt gestart, Frank start de V60 en de stoet zet zich in beweging. Een lange reis van 1200 km naar het noorden van europa. Voortdurend is er bewondering voor de oude Ford Transit, afgeladen met biervaten (leeg, dat wel) tuft de bestelwagen in 1 ruk (continue 130 op de teller) richting Nederland. De tolwegen zijn perfect, klein oponthoud in Lyon, voor de rest wordt er via de portofoons flink “geouwehoerd” over alles en nog wat. Een parkeerplaats wordt opgezocht om de finish van het WK dames te bekijken. De Mcdonald’s stop in Limburg, de eerste telefoontjes naar huis, om 2130 uur worden we verwelkomd door vrouw en kinderen. Alle spullen worden uitgeladen en een bijzondere fietsweek wordt afgesloten.

Voor iedereen die ons gevolgd heeft, bedankt voor de reacties, via Facebook, Strava, website TCR en Whatsapp, tot volgend jaar ! 

[/one_whole]

 

Gelezen: 928