Paastocht naar Café Peulke (T3)

  • Toerleider: Rene Lammertink
  • Auteur: Gerrit W.
  • Strava link

“Van afzien tot eieren… en alles daartussen”

Het lijkt wel alsof het elke zes maanden Pasen is, zo snel vliegt de tijd. Maar sommige tradities verliezen nooit hun glans – zeker niet als er fietsen, gekookte eieren en tegenwind bij betrokken zijn. Op deze frisse Paaszaterdagochtend vertrekken 15 mannen en 2 vrouwen (T3) klokslag 08:00 uur bij het Tourhoes voor de traditionele TCR Paastocht naar Café Peulke in Rossum.

Toerleider van dienst is Rene Lammertink, geboren en getogen in Enter, en een man die de term “rustig aan” pas uitspreekt als de helft van het peloton in ademnood op de stuurpen ligt. Rene is al vroeg uit het pittoreske Enter vertrokken en moet als dorpeling genoten hebben van het zicht op de imposante skyline van Rijssen.

Rene’s routekeuze is zoals we die van hem kennen: een sportieve beproeving met een flinke dosis karaktervorming. De eerste 70 kilometer worden grotendeels tegen de wind in gereden, doorspekt met smalle paadjes en scherpe bochten. “LINTJE!” galmt het regelmatig van voor naar achter. De paasvrede blijft bewaard, zelfs wanneer Wim Jansen zich genoodzaakt voelt het vaderlijk advies te geven “iets rustiger op te trekken na de bocht.”

Ondanks het pittige karakter van de tocht houdt Rene het peloton keurig bij elkaar. De verschillen worden voelbaar, maar niet vervelend – het type rit dat verbindt. Als we Rossum naderen, komt Café Peulke als een warm bad in zicht. De uitbater staat er stralend bij: 17 TCR-leden op de stoep, dat doet de omzet geen kwaad.

Binnen worden we onthaald op één soort ei: hardgekookt, uiteraard. De vooraf via Whatsapp gevraagde varianten als roerei, gepocheerd of ‘scrambled met een snufje Himalayazout’ zijn vriendelijk doch beslist door Rene afgewezen. Traditie is immers traditie. De koffie smaakt goed, de eieren glijden naar binnen, en ondertussen worden de wereldproblemen binnen 20 minuten besproken én opgelost. Pasen in optima forma.

Met gevulde magen en de wind in de rug gaan we op pad voor de laatste 40 kilometer. In iets meer dan 70 minuten razen we terug richting Rijssen, waarbij Rene in Enter wordt uitgezwaaid met alle egards die een toerleider toekomen. Het moment is daar: geen toerleider meer aan boord, en Johnny Tijink maakt hier optimaal gebruik van. Het tempo gaat direct omhoog naar Parijs-Roubaix-waardige snelheden.

Bij het viaduct bij de S15 ontvouwt zich de finale. De kopmannen die zich de hele ochtend hebben verscholen, wachtend op dit ultieme moment, knallen omhoog alsof de paashaas met een zweep achter hen aanzit. Jan Dannenberg grijpt het moment en pakt het felbegeerde bordje Rijssen alsof hij er de hele winter voor getraind heeft. Jan zal thuis, glunderend deze memorabele overwinning uit de doeken gedaan hebben. Niets mooier dan een vrouw, die trots op je is.

Was het een mooie tocht? Absoluut. Pittig? Zeker. Met zon op de bol, eieren in de maag, en mooie verhalen voor de rest van de week kunnen we gerust zeggen: het was weer een echte Paastocht. Rene, bedankt voor het leiden en lijden – en tot de volgende rit!

Gelezen: 251