Off season.
Immers wat velen niet (willen) weten, is dat mountainbiken eigenlijk een zomersport is. De stille wens dat de lente maar wat graag weer mag aanbreken is zodoende zo vreemd nog niet. Een illusie dat me in het bijzonder bekruipt zodra de plissé-gordijnen worden opgerold en de gemeentetuinen rondom het huis aandachtig worden bestudeerd. Binnen het zelfverzonnen kleurenspectrum betekent gitzwart veelal behoorlijk nat, antraciet een teken van ’t giet en muisgrijs een mooi droge ondergrond. En als de kleur van de aarde geen indicatie geeft over hoe vochtig het bos waarschijnlijk zal zijn, dan doen de plassen in de geulen dat wel. Maar die liggen er zowaar nauwelijks. Hoera!
Als allerlaatste graadmeter nog eventjes de populairste weer-apps checken en dan wordt de knoop doorgehakt. Maar dan… Buienradar voorspelt enkele niet malse buien tussen 9 en 10 uur, Weeronline doet er zowaar nog een schepje bij bovenop. Hmm? Subiet breekt een denkbeeldig, vrijwel wekelijkse duel uit. Met in de ene hoek het aanmoedigingsstofje, genaamd Dopamine, en in de andere hoek de wispelturige weergoden.
Verdraaid, wat te doen nu?! Wel of niet op de fiets springen? En zo ja, wat aan te trekken? Ook al zo’n terugkerend dilemma tijdens de typische Hollandse herfst. Wordt het jack of jersey, hard- of softshell, lange mouw of armstukken, merino of polyester, winter- of overschoenen, 20 of 17 psi in de Schwalbes? Terwijl de besluiteloosheid door het hoofd giert, vraag ik me weleens af of lotgenoten zich hierin herkennen. Bespaar me gerust het antwoord, want stilletjes denk ik het al te weten. Niet iedereen heeft nu eenmaal de behoefte zó diepzinnig met zijn favoriete sport bezig zijn. Begrip alom. Ieder zijn meug, nietwaar.
Voor mij daarentegen maakt het deel uit van de totale pret. Niet in de laatste plaats omdat de moderne mountainbike – qua ontwikkeling – allesbehalve stilstaat. Zeker de afgelopen vijf à zes winters. Jargon als SAG, Rebound, Low Compression Damping, High Compression Damping, tubular of tubeless, Boost en Microspline, one or two by, en niet te vergeten de razendsnel doorgevoerde ‘lager, langer, luier’-geometrie vliegen je om de oren wanneer je weleens een fietsmagazine openslaat of een Youtube-filmpje bekijkt over je favoriete crosser. Eén ding is zeker: de hedendaagse mountainbike is absoluut geen set and forget machine meer. Wanneer je er het beste uit wilt halen, tenminste. En dus gaan de vorkpomp, de voornaamste inbussleutels (te weten 4 en 5 mm) en de mobiele bandenspanningsmeter ook mee in de achterzak. Jawel, ik heb zowaar besloten. Tijd om de Gearne’s onder de binden. It giet oan!
Door al die weifeling beland ik zowat in tijdnood. De magnetronklok geeft 8.56 aan. Opschieten dus! Onderweg stuit ik op meneer en – jawel – mevrouw Harbers. De eerste zoals altijd keurig in het blauw/geel met daaronder een zwarte bibshort, de laatste eveneens passend gekleed. Met z’n drieën trotseren we het valse plat waar de Wijnand Zeeuwstraat berucht om is. Een straffe wind maakt het er niet makkelijker op, maar het is gelukkig droog en dat geeft energie. Even later, vanuit de verte en bij het toucheren van het reeds vertrouwde managegrind, zie ik toerleider Wim (Nooteboom, red.) op zijn horloge turen. Kennelijk zijn we nipt op tijd.
De opkomst blijkt relatief mager. Daarnaast ontgaat het niet dat T1 een keer niet de leaders of the pack vormen. Gevalletje al gevlogen of de beste stuurlui staan inderdaad aan wal (doorhalen wat niet van toepassing is)? Wat het ook zij, terwijl het crème de la crème schittert door afwezigheid, vormt het ietwat verscholen groepje dames een alternatieve, welkome cavalerie. Een vlugge blik telt zo’n zes à zeven vrouwelijke mtb’ers. Wat een spontane oproep al wel niet teweeg kan brengen… Het is dan ook aanmoedigend om te zien dat het stigma ‘zwakke geslacht’ hier eventjes keihard met de grond gelijk wordt gemaakt. Juist tijdens deze natte, herfstachtige omstandigheden. Ik geniet nu al.
Oké, dat laatste neem ik tijdelijk terug. Want zodra we de Ravijntjes insturen, lijkt het alsof het startschot voor een potje ‘Te land, ter zee of in de lucht’ zojuist heeft geklonken. Er liggen namelijk plassen zover het oog reikt. De een nog groter en dieper dan de ander. Eromheen is het veelal glibberen en glijden. Vaste, grijpgrage grond is schaars op dit deel van de route. Een stilte heerst. Zowel onder het dierenrijk als de opwarmende TCR-trein. Concentratie en voorzichtigheid is geboden. Tot er een serieus obstakel opdoemt, direct na een scherpe rechter. Oergeluiden vullen plotseling de lucht. Wat is dit nu?! Een hek! Waarvoor? Waarom? Voor veiligheid of als oplossing voor een probleem dat er helemaal niet is? Tijdens de volgende singletrack-kilometers wordt hierover deftig gediscussieerd. Tot aan een tweede hek, opnieuw na het uitkomen van een onoverzichtelijke bocht naar rechts. Nu is het hek pas echt van de dam! (wees gerust zo vrij zelf te bepalen en door te halen wat niet van toepassing is).
Voor Moeder Natuur zal het überhaupt een zorg zijn. Zij trekt zich van niets of niemand wat aan en op dit moment heeft ze er kennelijk lol aan ons te plagen met nog meer vuil en viezigheid. Mudguards, zogeheten ass-savers en andere typen spatborden, ze helpen allemaal niets. Er is gewoonweg geen redden meer aan. Ook op de blauwe route rond Holten niet. Het zou me dan ook niets verbazen dat de dienstdoende barman van Café Bie Toontje weloverwogen eieren voor ons koffiegeld heeft gekozen en daarom de deur op slot hield. Want we zijn toch een potje vies! En dat terwijl we ons nog niet eens op de helft van de rit bevinden.
Maar ook dat is het mooie van mountainbiken als risicovolle buitensport. Op momenten als deze doet de discussie tussen veiligheid of betutteling, carbon versus aluminium, Shimano versus Sram, SLX versus XTR, Fox versus Suntour, licht versus zwaar, afgetraind versus beginnend er niet langer toe. Tijdens deze gure, natte omstandigheden schakelt, veert, kraakt en kreunt elke fiets, peperduur of betaalbaar, immers evenzo moeizaam als hevig. Het enige wat telt is de reis, de bestemming en het maken van nieuwe herinneringen, oftewel fietsplezier. Ó, en niet te vergeten iemand met oma’s wijsheid in pacht hoe die hardnekkige moddervlekken weer uit je tenue te krijgen zijn.
GW
Geef een reactie