Dag 7 en 8

En dan is daar de finish in Sittard en komt het besef  dat Tour for Life voorbij is. Of wellicht beter: voltooid is. Na een intensieve voorbereiding van zo’n driekwart jaar voelt ’the day after’ als een leegte. Het is niet alleen lichamelijk bijkomen, hoewel ik weinig last heb van spierpijn of andere ongemakken. Het is vooral ‘resetten’: in mijn hoofd moet de knop weer om.

De laatste twee dagen van Tour for Life waren nog pittig. Dag 7 eindigde in de Belgische Ardennen. En wie de Ardennen kent, weet dat de klimmetjes kort maar venijnig zijn. Gecombineerd met het befaaamde Belgische wegdek maakt het intensief fietsen. Je moet voortdurend waakzaam zijn niet in een gat terecht te komen.
Maar de omgeving als ook het weer bleven prachtig. Zaterdag had ik minder last van de zon. We fietsten meer beschut. Wat ook hielp, was de afwisseling van het landschap. Noord-Frankrijk is mooi, maar om 180 km door alleen maar graanvlakten te fietsen wordt op een gegeven moment eentonig.
Zondag 1 september, ‘de grande finale’, was nog een pittige etappe. Zaterdagavond was het eindfeest, maar net als de andere deelnemers heb ik dat feest gelaten aan de vrijwilligers. Er moesten nog 156 km en 1900 hoogtemeters overwonnen worden voor we de meet op het Tom Dumoulin Bikepark in Sittard zouden passeren. En we moesten op tijd op het verzamelpunt arriveren zodat we groepsgewijs onder begeleiding van de motorrijders het laatste stukje konden fietsen.
Maar ook dat is gelukt. Vlak voordat ik de grens passeerde stonden Henk en Jannie me op te wachten. Zij hebben nog een mooi stuk meegefietst. Erg leuk om zo begroet te worden!
En dan over de meet en vervolgens de fiets opzij zetten. Mijn vrouw kon ik niet direct vinden in de drukte. Twee van onze dochters mij wel: ook heerlijk. Na de huldiging kon ik eindelijk mijn vrouw weer in de armen sluiten.
Ook mijn vader was in Sittard. Een dag later zei hij tegen mij: “wat zou mama dit mooi hebben gevonden”. Ja, absoluut, en mede voor mama, die ruim 6 jaar geleden na een ziekbed van 3 maanden aan kanker is overleden, heb ik Tour for Life gefietst.
En met deze 8-daagse die begon in het Italiaanse Bardonecchia en eindigde in Sittard heb ik de periode van ziekte (borstkanker) en overlijden van de zus van mijn vrouw op een bijzondere manier mogen en kunnen afsluiten.
Bij de finale is ook het totaalbedrag bekend gemaakt dat met Tour for Life is opgehaald voor Daniël den Hoed fonds: 523.450 euro. Dit geld is bestemd voor specifiek onderzoek naar immunotherapie. Ook velen van jullie hebben door mij te sponsoren daaraan bijgedragen. Nogmaals dank daarvoor.

Dag 5 en 6

Nederland komt steeds dichterbij. Met etappe 6 hebben we de laatste etappe gereden in Frankrijk. Van het beklimmen van een col gaan we een ‘ballon’ beklimmen. Het is vooral glooiend. De etappes zijn ook langer en mede daardoor is het goed om een groep op te zoeken. En dat is gelukt: een mooi gemeleerd gezelschap van 2 dames en 3 heren (met mij niet meegerekend).

En de omgeving blijft prachtig net als het weer. Op dag 5 zijn we van Ornans naar Xonrupt-Longmer gefietst. We gingen naar de Vogezen met onder andere de beklimming van Ballon d’Alsace. Een mooie geleidelijke beklimming.

Het hoogteprofiel van etappe 6 was met name dalen. Maar beslist niet vlak. Het landschap was open: we fietsten door de graanschuur van Noord-Frankrijk naar een plaatsje in de buurt van Metz. Deze rit was met name zwaar door de blauwe, wolkenloze hemel waardoor de zon ongenadig de hele dag op ons scheen.

Zondag 1 sept arriveren we ’s middags in Sittard. Maar eerst nog twee dagen genieten.

Dag 3 en 4

We zijn qua dagen op de helft en gaan naar de Vogezen. Het is mooi om het landschap te zien veranderen. We begonnen in het ruige gebergte om op de tweede dag in het liefelijke gedeelte van de Alpen met de Zwitserse grens te komen. Veel gras met rode koeien met grote bellen om de nek: Heidi ontbrak nog. De Jura was groen, bosrijk. Genieten doe ik gelukkig ondanks de zwaarte.

Er ontstaat ook een routine. ’s Ochtends om 6 uur op staan. Aankleden, wassen en eten. Laatste spullen inpakken en de beide tasjes voor de checkpoints inleveren. Fietsen.
Bij aankomst op de volgende camping na registreren de tent zoeken. Even herstellen en dan gauw douchen. Vanaf 19.00 uur is het avondeten en om 20u30 de avondetappe. Hierin wordt de afgelopen dag besproken en vooruit gekeken naar de dag van morgen. Maar ondertussen ben ik ook druk bezig met de voorbereidingen voor de volgende dag.
Zoals het op een shirt staat:
“sleep-eat-bike-repeat”
En, o ja, elke avond een massage van de bovenbenen.

De derde dag begon rustig. De eerste 30 km waren relatief en we reden met een klein peleton een mooi tempo. Vervolgens de eerste beklimming en in de afdaling het eerste checkpoint. Daarna volgde de beklimming van de Col de la Croisette.

Eenmaal boven ging de beklimming verder naar Col des Pitons. Halverwege deze klim konden we nog genieten van prachtig uitzicht op het meer van Genève aan de ene kant en aan de andere kant van het uitzicht op de Mont Blanc.

Na het tweede checkpoint was het nog 50 km naar de camping in Saint Claude. Dit waren nog pittige kilometers vanwege venijnige beklimminkjes. Maar de laatste 14 km was heerlijk afdalen.

De vierde leek op papier een rustige rit: 151 km met 1900 hoogtemeters. In de praktijk bleek dit ook zo te zijn. De beklimmingen zaten in de eerste 50 km van de rit. Vervolgens was het met name dalen en wat klimmen: glooiend dus.

Het zijn prachtige routes die we fietsen. Het weer is fantastisch. Genieten in het kwadraat dus.

Dag 1 en 2

De eerste twee dagen zitten erop. Zwaar maar wat heb ik genoten. Vrijdag heeft onze oudste dochter en haar vriend mij naar Bardonecchia gebracht. Zaterdag een rustig dagje met een kort ritje om de benen los te maken.

En zondag de start, de ‘grand départ’. En dat begon onder goede weersomstandigheden, misschien zelfs te warm. De beklimming van Lac du Mont Cenis was zwaar door de lengte: 23 km klimmen met soms 8-9%. Maar ook erg mooi, met name het uitzicht op het meer aan de top.
Vervolgens de afdaling om aan de beklimming van de Col de l’Iseran te beginnen. En die was zwaar, pittig, heftig, noem het maar. Met name de laatste kilometers voor de top waren loodzwaar. Maar de Col is bedwongen.
Vervolgens afdalen naar Bourg St Maurice waar het kampement was opgebouwd. Douchen, eten, massage en klaar maken voor dag 2.
Dag 2, de Koninginnenrit. Over een afstand van 132 km 3400 hoogtemeters verdeeld over 4 beklimmingen. We begonnen direct met een 20 km lange klim, Cormet de Roseland. Vervolgens de Col des Saisies en de Côte de Megève. Met de afdaling van de laatste kwamen we in Passy waar we weer overnachten.
In Passy hadden we de keuze om de Plaine Joux te beklimmen. Op de top zouden we verwend worden met fenomenaal uitzicht op de Mont Blanc. Het was erg warm tijdens de beklimming, waardoor ik op 9 km van de top overwoog om te keren. Niet gedaan en de top bereikt. Gaf een voldaan gevoel!
Dagfilmpjes van beide dagen kun je zien via www.tourforlife.nl.
Gelezen: 344