[one_whole boxed=”true”]

Datum: 15-04-2017
Auteur: René Lammertink
Toerleider(s): René Lammertink
Groep:
Strava link:
Aantal KM: 135
Aantal leden: 6

Verslag: Vandaag alweer voor de derde keer toerleider van het T2 gezelschap. Grensheuvelen staat er op het programma. Normaal verkennen we dan de omgeving van Uelsen enzovoort, maar daar waren we 2 weken geleden als eens geweest. Niet leuk om dat nu nog eens te doen. We pakken maar eens oude P1 klassieker uit de kast. Het stof blazen we ervan af en er zitten voldoende grensheuvelen in. We gaan ervoor.
Als ik vanmorgen opsta  regent het en een aantal heren T2 riders blijkt om 06:08 (!) al driftig met elkaar te appen over 1,8 miljoen kilometers, heuvel op en heuvel af zonder turbo met 1 pk en kiekn of het dreuge wordt. Hoewel het om 07:30 uur nog licht regent geeft Buienradar toch hoop en vertrek naar het wachtpunt van de Enternaren bij de Gulf. Helemaal niemand! Alleen rijd ik naar Rijssen, maar ook bij de sporthal aldaar is het rustig. Alle groepen zijn kleiner dan normaal, maar bij ons blijft de teller op 6 steken. Aansluiten bij T3 betekent daar splitsen en dat we willen we ons en hen ook niet aandoen. We vertrekken dus maar met 6 man.

Voor de pauze gaat het lekker en ook de toerleider draait mee. Met de wind in de rug rijden we met een korte maar toch mooie route naar Lonneker, waar we vandaag 2 keer doorheen zullen rijden.
Bij Losser worden de heren ongeduldig. We hebben dan al 50 kilometer gereden en behalve wat viaducten en vals plat nog geen heuvel gezien. Dit is een eitje op deze manier…

We steken nu Duitsland in en bij Gildehaus beklimmen we de Mühlenberg. Deze is maar 400 meter lang maar het steilste gedeelte is 20,5% volgens Strava en dat slaat wel even in de benen. We moeten even wachten op de oudste in de groep en hebben medelijden met hem. Verkeerd verzet op de fiets en klimmen wordt steeds lastiger naarmate je ouder wordt….

Via het klimmetje in Zum Tuschenbrook bereiken we over de kaseien het bekende koffieadres aan de voet van het kasteel.
Binnen staat de tafel al gedekt voor ons en we laten ons de grote bakken koffie en de traditionele eieren op kosten van TCR goed smaken. Altijd gemütlich hier, hoewel de dames niet kunnen tellen..

Op naar de apotheose. We hadden er ons al op voorbereid dat het niet makkelijk zou worden. Met de klimmetjes voor de pauze in de benen en een terugweg met een forse tegenwind, klimmetjes, vals plat en draaien keren met een kleine groep weten we ook uit de P1 historie dat dit zijn tol eist en dat dan het laatste viaduct er soms net één teveel is.
Het gaat geheel zoals verwacht, de benen lopen langzaam vol, het tempo zakt, en elke trap die eerder teveel is gedaan moet nu worden bekocht.
Maar we slepen er ons met snel doordraaien doorheen. En inderdaad het laatste viaduct op de Stokreefsweg doen sommigen nu echt op het tandvlees, alhoewel de oudste uit de groep zich nu helemaal heeft herpakt, geen medelijden kent, en net als op alle laatste bruggen en viaducten nog even een sprintje trekt…

[/one_whole]
Gelezen: 260