Auteur: Annelies Voortman
Toerleider(s): Ep Kamphuis
Groep: T2
Strava link:
Aantal KM: 100
Aantal leden: 13

Verslag: Het is al bijna een week geleden dat we naar Eibergen geweest zijn. Maar toch… een rit van bijna 100 km zonder verhaal, vind ik ook zo verhaalloos. En vandaag kon ik het niet langer aanzien. Al weet ik lang niet alle details meer, een globaal verhaal kan natuurlijk altijd. Van de dingen die ik me nog wel kan herinneren.
Zaterdagmorgen 7 uur. Na 3 wekkers kan ik zeggen dat ik wakker ben. Eerst alle gewoonlijke dingen die bij de zaterdagmorgen horen als ik ga fietsen. De fiets wordt van stal gehaald, en in de kou gezet. Zo, die kan braaf wachten totdat ik hem beklim. En hij luistert, als ik tegen kwart voor 8 bij hem kom, staat tie er nog precies zoals ik hem heb verlaten. Eerst maar eens langs Gerwin. De vorige avond heb ik hem gevraagd of hij nog ging fietsen. Ik kreeg een antwoord wat ik wel niet dacht. Natuurlijk! Oké, die eerst maar eens ophalen dan. Behalve Gerwin is het nog stil in de kamer. Vrouw en kinderen zijn nog boven (zo te horen niet meer in bed). Als de klok bijna tien voor acht wijst, begint Gerwin zich toch wel zorgen te maken om zijn fietsmaat. Maar ja, die was de vorige dag jarig, en heeft ’s avonds zijn verjaardag gevierd. Net als wij ons ene been alvast over de stang van de fiets slingeren, komt Robert aangefietst. Ruim op tijd komen we bij de sporthal.
Precies om 8 uur fietsen we weg met 13 man. Da’s niet zo veel voor de T2 de laatste tijd. Waarschijnlijk speelt het ritje naar Duitsland van de vorige en deze dag ook mee. Met frisse moed gaan we op weg onder de leiding van Ep Kamphuis. We hebben het meeste van de tijd de wind lekker in de rug. En de zon schijnt! Als we al een flink stuk op weg zijn, klinkt het LEK. Mark W. is de pechvogel. Wij stoppen iets verderop, en kletsen de tijd vol. Het gaat over waar je het beste en, niet minder belangrijke, goedkoopste kleding/banden enz. kan kopen voor de fiets. De één weet het nog beter te vertellen dan de ander. Wie die één of wie die ander is, zal ik er niet bij zeggen. Al met al staan we 20 minuten te praten, maar hoe zit het met de band? Ep gaat toch maar eens polshoogte nemen. Hij zegt dat het maar goed is dat het wat langer duurt, anders zijn we te vroeg bij de koffie. Overal het positieve van inzien! Even later kunnen we toch verder, en fietsen we een stukje door Duitsland. Dat wil zeggen, iemand zegt me dat we in Duitsland zijn, dat was te zien aan de elektriciteitspalen. Ik kijk, en het volgende moment zijn we alweer in Nederland. Al snel zijn we dan ook bij het koffie adres: het mooie ‘kasteeltje’ in Eibergen. Het wordt toch binnenzitten, al is de zon lekker, de wind is nog koud.
Na een gezellig koffie halfuurtje gaan we verder. Bijna iedereen wil net na de pauze graag op kop fietsen om warm te worden. We krijgen vanaf hier versterking in de vorm van de zoon van Koos. Hij wilde meefietsen met ons, maar was niet op tijd bij de sporthal. Door contact met zijn vader wist hij waar we waren, en is alleen naar ons toegekomen, om met ons weer naar huis te gaan. Nu merken we beter dat het nog wel flink waait. We zijn bijna bij Rijssen, als ik nog eens op kop mag. Vol tegen de wind in. En iedereen kent die momentjes: dat je alle adem en kracht nodig hebt om tegen de wind in te gaan, en dat dan degene naast je heel opgewekt zegt: “het waait best wel hard zo he!” Waarschijnlijk trok ik een erg lelijk gezicht, want ineens zat hij een halve meter achter me en vond dat we het wel iets rustiger aan konden doen.
Rond half 1 en met 99.9 km op de teller kon ik mijn fiets weer ophangen. Mannen, bedankt voor het mooie rondje!

Gelezen: 146