Auteur: René Lammertink
Toerleider(s): Henk Goorman/René Lammertink
Groep: T3
Strava link:
Aantal KM: 105
Aantal leden: 17

Verslag: Na de barre omstandigheden het afgelopen weekeinde, waardoor het hele wegprogramma werd afgelast is het vandaag wel goed weer om te fietsen. Verder sta ik vandaag ingedeeld als tweede toerleider bij de T3. Henk Goorman is vandaag het opperhoofd bij de T3.

Waarom T3 eigenlijk? Nou, daar hoort een verhaal bij en ik zal het proberen uit te leggen. Bij TCR wordt gefietst op verschillende niveaus. Volgens Bartjens is ooit bepaald dat dit 6 niveaus moeten zijn, maar dat blijkt een beetje teveel, dus daarom doen we het in 2018 met 5 niveaus. Die nummer je dan gewoon van 1 t/m 5 zou je zeggen, maar dat is veel te logisch. Nee, we slaan nummertje 2 over, zodat iedereen op hetzelfde nummertje blijft fietsen. Behalve als je op nummertje 2 fietste, dan moet je kiezen voor nummertje 1 of nummertje 3. Nummertje 1 gaat me veel te onwies, dus dan maar nummertje 3. Dat is dan wel weer logisch.
Om half zeven gaat de wekker en bereid me voor met de vaste rituelen. Ook volgens deze rituelen vertrekken we om exact 07:45 uur bij de Gulf met de Enternaren. Bij de sporthal sluiten we ons ons bij de juiste nummertjes. Rudy Weghorst en Frank Pots sluiten ons aan bij de T3.

Ik overleg even met Henk Goorman wat we doen. De route heb ik keurig vooraf gemaild gekregen van Henk. Wim Jansen kan de bijlage niet lezen. Na Wim te hebben uitgelegd dat GPX bestanden nou niet bepaald leesbaar proza is vertrekken we. We zijn met 17 personen, dus we splitsen. Ik neem de tweede groep onder mijn hoede en volgen de eerste groep op gepaste afstand.

Het doel is vliegveld Twente, maar om dit te doen binnen de 105 kilometer volgens het schema moeten er wat lusjes worden gereden. Die lusjes zitten met name rond Enter in het begin, bekend gebied dus.

Na Zenderen zien we in de verte dat Gerrit Tijhof en Wim Jansen de groep verlaten. Ze hadden nog andere verplichtingen vandaag dacht ik. Volgens Bartjens hoeven we nu niet meer te splitsen en geef daarom Rudy Weghorst het commando om het gat naar de eerste groep dicht te rijden. Dit hoef je Rudy maar 1 keer te zeggen, in een mum van tijd is het gat dicht. Rudy heeft goed overwinterd en verkeert al in topvorm.

Het vliegveld komt in zicht nu en we bewonderen de grote vliegtuigen die er voor de sloop staan. Voor de koffie is het nog wat vroeg, dus Henk knoopt er nog wat extra lusjes aan.

De pauze is bij Frans op ‘n Bult. Gek genoeg was ik hier ik nog nooit binnen geweest. De koffie smaakt goed en aan verhalen is er ook geen gebrek. Veel mensen ken ik wel, maar er zijn ook nieuwe gezichten voor mij. Zo blijkt mijn overbuurman blijkt wiskundeleraar te zijn, zoals ook Bartjens een wiskundeleraar was. Wellicht kunnen we samen iets met numerieke reeksen bij de nummering van onze groepen?

Helaas is daar nu geen tijd voor. Op hoes an. Het begin gaat lekker. Het zonnetje breekt door en we hebben de wind in de rug. Henk voert de snelheid hoogstpersoonlijk op nu. Helaas is de richting met de wind mee niet echt straight richting Rijssen. We maken een lus via Vriezenveen waardoor we het laatste stuk toch nog pal tegen de wind in moeten of de wind op de kant hebben. Hier komen de verschillen aan het licht tussen degenen die goed hebben overwinterd en wie niet. Het piept en kraakt, maar Henk laat snel doordraaien.

Uiteindelijk bereiken we Rijssen via de Schapendijk. Samen met Rudy en Frank hebben we nog een stukje richting Enter, ook nog tegen de wind in. Thuis aangekomen heb ik 115 kilometer op de teller staan en kijk hier met een goed gevoel op terug. Laat de zomer nu maar komen!