Auteur: Rob Heller
Toerleider(s): nvt
Groep: NVT
Strava link:
Aantal KM: 250
Aantal leden: 1

Verslag: Theo de Rooij Classic: bijna 250 km alleen fietsen, met wel een heel bijzonder einde.

Op 17 juni 2016 heb ik het voornemen Trondheim – Oslo te fietsen. Een zware fietstocht gelet op de lengte en de weersomstandigheden. Daarvoor en mede ook vanwege mijn gevorderde leeftijd heb ik een coach Henk-Jan, waarmee ik o.a. een schema opstel welke afstanden per week te fietsen. Omdat ik afstanden dien te maken, was een afstand van 250 km goed passend in het schema.

Om 04.15 uur zaterdag 04 juni 2016 vertrek ik vanuit Groningen naar Rijssen. Daar wordt de Theo de Rooij Classic verreden. Om niet de hele afstand alleen te rijden, zag ik op de website van de organisatie de mogelijkheid van voorrijders. Er stond vermeld een groep ‘sportief’ en een groep ‘recreatief’. Om half zeven stond de vertrektijd gepland. Even van te voren zag ik al aan het soort prachtige racefietsen van de ongeveer 15 deelnemers dat het tempo hoger zou liggen dan ik met mijn coach heb afgesproken: fietsen op een hartslag van 130 km/uur en met een bijbehorende snelheid van 25 km/uur. De snelheid van groep ‘sportief’ zou ongeveer 36 – 38 km/uur en van groep‘recreatief’ 32 – 34 km/uur bedragen. Met deze laatste groep ging ik mee. Van te voren was ik opgewarmd door iemand van de organisatie met wieleruitdrukkingen als “luister nooit naar de weerman, er is altijd wel een reden om niet te gaan” en luister niet naar je vrouw “die praat de weerman na of wil je gewoon thuis houden”.
Al na 10 km had ik moeite mee te komen: onbekende wegen, binnenwegen, oneffen terrein, doch ook mooie natuur en daarnaast een te hoge hartslag. Devoorrijder kwam naast mij fietsen en begon met “graag op tijd terug te willen zijn”. De boodschapwas duidelijk en ik besloot zelf het avontuur van de 250 km aan te gaan. Bevrijd van het tempo, richtte ik mij op de GPS Garmin met daarop de voorgeprogrammeerde tocht. Het was even zoeken en de eerste 5 km ging goed. Daarna bij een kruispunt, gaf de Garmin zo wel bij links, rechts als rechtdoor aan ‘van de koers af’. Het lukt niet het vervolg te vinden. Ik besloot de gepijlde route te volgen van de 150 km. Of waren het de pijlen van de 80 km of de 110 km route? Aan wie moest ik het vragen, om half 8 in de ochtend tussen de boerderijen. Stilte, midden in de natuur en nog geenmede fietsgenoot gezien.

Na de 150 km tocht alleen te hebben gefietst, kwam ik bij de finish. Daar sprak ik de man van de organisatie aan dat het wellicht toch een handiger zou zijn geweest ongeveer de kruissnelheden te vermelden op de site van de Theo de Rooij Classic. Verder stelde ik voor de 110 km fietstocht te gaan verrijden. Edoch de pijlen zouden reeds zijn weggehaald. Over bleef de weg te aanvaarden van de 150 km tocht in tegengestelde richting. Zo gezegd, zo gedaan. Weer fietste ik nu alleen, het was heet, zwaar en gelukkig bij de Holtenberg opnieuw een heerlijk verfrissende stop. Opnieuw bereikte ik de finish, alwaar de beide groepen ‘sportief’ en ‘recreatief’ reeds waren binnengekomen. Ik werd met applaus ontvangen, hetgeen mijn vermoeidheid deels deed verdwijnen. Na een broodje worst en cola sprak ik 2 deelnemers van de ‘sportieve’ groep. Ik had 220 km op de teller staan, er ontbraken nog 30 km.

Eind goed, al goed. Ik kreeg te horen dat de organisatie niet wilde dat ik nogmaals alleen op pad ging.
In een uur tijd, met 2 voorrijders, is de 250 km ruim volgemaakt en met een gemiddelde van 30 km/uur. Ik kreeg een enorme discotheek bij Markelo te zien, een steenfabriek die aan de natuur was teruggeven, prachtige fietspaden en wij reden een berg bij Markelo van de “lelijke” (steile) kant op. Keurig werd ik weer bij mijn auto afgezet. Een heel voorkomend en uiterst sympathiek gebaar.

Daardoor begon ik met een heel tevreden gevoel aan de thuisreis. Met dank aan de organisatie.

Groningen, Rob Heller.

Gelezen: 94