• Datum: 2 juni 2012
  • Toerleider: Berend Schreurs
  • Auteur: Gerrit Wessels
  • Aantal: veel

Net als het gezin Scholten (verslag P1/2) zijn wij ook vroeg uit de veren. Moeders staat bij de verzorgingspost in Hellendoorn en zoon Dennis en ondergetekende bouwen de ATB-posten op bij de Friezenberg en de Borkelt.

Henriette Bakker (Cheffin Verzorging TdRC) heeft het allemaal perfect geregeld, alles wat nodig is zit in de aanhangwagen (bekerafvalpijpen, behangtafels. partytenten, touw, plakband, spandoeken, verticale banners etc.) De verzorginsgposten krijgen zelfs “Meloensnij-instructie”. Zonder vrijwilligers komt geen toertocht in beweging. Telkens als ik me laat strikken voor hand/spandiensten valt het me op hoeveel leden de hele dag bezig zijn, zonder zelf te kunnen fietsen, om de toertocht te organiseren. Aangezien we de posten snel op konden zetten, waren we op tijd thuis. Zoon Dennis en ik nemen het besluit om zelf ook een stuk van de route te gaan fietsen. Voor Dennis (24 jaar jong) de eerste keer een toertochtje op de racefiets. (de racefiets is door oudste zoon Richard de vorige dag aangeschaft) Een blauw/witte Bulls Harrier 2.

De Garmin wordt ingesteld op het koffieadres in Agelo. De wind in de rug en Dennis vindt het allemaal perfect, zijn voetbalcarriere in het negende van Excelsior’31 kan bijna niet op tegen zo’n toertocht. Een enkele keer probeer ik zijn euforie wat te temperen door op te merken, dat we de wind in de rug hebben, maar volgens Dennis maakt dat niet uit. “Lekker fietsie, Pap !!!” Bij Agelo komen we op de route en zien net de T1 (met als toerleider vriend Berend) arriveren. We besluiten om de terugweg met de T1 mee te fietsen, kan Dennis het rijden in de groep ervaren. De T1 rijdt een tempo van ongeveer 30 km/uur, sommigen hebben moeite met het straffe windje, door de lengte van de groep met veel aanhakers, wordt er regelmatig op het kantje gereden. De aanhakers kennen de systematiek van het doordraaien en de rol van de toerleider niet, zo nu en dan vliegt er een aanhaker tussen de voorsten, want je kunt beter maar voorin rijden. Gelukkig is de route goed gepijld.

Opzien baren mijn roze sokken, hoewel ik voortdurend heb beweerd, dat ik de sokken uit de reclamekaravaan van de Giro komen, moet ik eerlijkheidshalve bekennen, dat ze klaar voor transport richting sokkenlade op de trap thuis lagen en het mij niet boeit wat voor kleur ze hebben, ze zitten fijn en het peloton blijkt ook nog eens gesprekstof te hebben.

Het duurt even voor Dennis door heeft dat hij zo nu en dan moet doorschuiven. Zijn voetbalbenen doen het na 75 km nog prima, maar hij merkt op dat hij grote honger heeft. Na een korte stop (iemand dacht dat hij lek reed), vraag ik als bezorgde vader of er nog wat te eten is in het peloton, direct komt een lading repen, boterhammen en een grote plak koek te voorschijn om het kleine toerfietskacheltje van Dennis weer op te stoken. We gaan monter verder. Na precies 100 km komen we bij de verzorgingspost Hellendoorn, moeder Herma valt om van verbazing als ze ons ziet. We gooien nog wat brandstof naar binnen en beginnen aan de heuvels voor ons. Dennis moet het in de Holterberg even alleen doen, vaak genoeg wordt ik thuis versleten voor “die ouwe op zijn fiets” en worden mijn toerfietsdaden al snel in kleinere vorm gegoten, want zoveel kan het fietsen van een 55 jarige niet voorstellen. Dennis redt zich wel en blijft ook op en in de Holterberg keurig op de fiets zitten, zijn benen zijn nu helemaal leeg en we nemen de kortste weg naar huis, want de 3 verzorgingsplaatsen moeten nog afgebroken worden. We brengen de hele handel naar Reggesteyn en de Koerbelt, nemen nog wat te eten en te drinken in de kantine en zien veel opgetogen gezichten van de organisatie. Met bijna 900 deelnemers en veel positieve respons is al het werk van de vrijwillgers de moeite waard geweest.

Met Dennis gaat het inmiddels prima, hij  zocht om 22.00 uur zijn slaapbunkertje op, vriendin Astrid had een hele rustige zaterdagavond…..

Organisatie bedankt en tot volgend jaar !!!!

Gelezen: 50