Dinsdag 7 augustus, eindelijk de Mont Ventoux beklommen.

Er was nog wel een lange weg naar toe om `het` uiteindelijk te gaan doen.
Vorige zomer 2 ½ e week met de camper door Frankrijk gekampeerd om vervolgens in een paar dagen rustig richting Rijssen te gaan.
We zaten in Bagnols-sur-Cèze  (in de Gard) waar we fantastisch weer hadden en waar je (vind ik) prachtig kunt fietsen, je hebt er hele pittige klimmen en je kunt erg mooie rondritten maken.
Omdat het weer noordelijker slecht was hebben we besloten om een paar dagen bij vrienden in de Ardèche te gaan buurten.
De 1e middag dat we de camper net hadden staan vroeg Mark A gelijk, zullen we een rondje gaan fietsen?
Mark is na zijn volleybal carrière inmiddels een jaar of 2 fanatiek aan het fietsen en heeft er veel plezier aan, alleen er is deze dag 1 klein probleempje, ik fiets op de racefiets en hij op de ATB.
Onderweg zit ik hem al te dollen dat hij volgend jaar ook op de racefiets moet, we zullen zien komt er bovenop de klim hijgend uit.
Een driekwart jaar later vraagt Mark mij of ik een keer met hem mee wil omdat hij een racefiets wil kopen, maar natuurlijk ga ik mee.
Wat is Mark van plan?
Zijn dochters volleyballen, onze dochters ook en we zijn de laatste 3 jaar met een stuk of 6 vaders op de fiets naar Emmeloord gefietst om onze dochters aan te moedigen op het NK.
Afgelopen seizoen werden ze weer kampioen maar de strijd voor de Nederlandse titel was dit jaar in Eindhoven.
En jawel hoor, het voorstel kwam al snel dat we daar ook op de fiets naar toe moesten.
Op vrijdagmiddag vertrokken voor de 1e honderd kilometer en na een gezellige overnachting het laatste stuk volgemaakt.
Omdat beide gezinnen het heel gezellig vonden om vorig jaar samen kamperen was besloten om daar dit jaar voor 1 week een vervolg aan te geven en weer werd het Bagnols-sur-Cèze.
Kort nadat Mark zijn racefiets had aangeschaft zei hij tegen mij : We gaan de Mont Ventoux beklimmen dit jaar!
Nou heb ik geen hekel aan klimmen maar met hoge snelheid dalen met vol carbon velgen dat schrikt mij wel een beetje af, daarom heb ik de boot steeds maar een beetje afgehouden.
De vakantie komt dichter bij en Mark blijft standvastig : We gaan de Mont Ventoux beklimmen dit jaar!
Vanaf de camping naar Bèdoin is 60 km en ik besluit om toch de klim te gaan doen.
Via internet een beetje informatie over de `berg van de wind` ingelezen en de spanning begint langzaam te komen.
De berg is 1912m hoog en je kunt hem van 3 kanten beklimmen.
Donderdag 2 aug. zijn we op de camping aangekomen en na bestudering van enkele weer apps is besloten om dinsdag 7 aug. te gaan fietsen.
Op de maandag ervoor een paar routes gemaakt van de auto naar Bèdoin en weer van Malaucène terug naar de auto.
Op zondag kwam er nog een vriendin van de dochters met het gezin en vader Arjan had de week ervoor de Tourmalet beklommen.
Ga je met ons mee naar de Ventoux was dus een logische vraag, zonder te aarzelen stemde hij toe.
S` maandags de fietsen op de auto geknoopt zodat we de volgende morgen zonder lawaai te maken konden vertrekken.
De auto parkeren we in Caromb een plaatsje op 7.5 km vanaf Bèdoin, een mooie afstand om rustig in te fietsen voordat we gaan klimmen.
Nou, als we hadden geweten dat we al zo een pittige klim zouden krijgen hadden we een andere keuze gemaakt.
Afijn, we arriveren in Bèdoin en spreken af om de afdaling naar Malaucène te nemen en daar beneden elkaar op te wachten bij 1 of ander cafeetje.
In een ooghoek zie ik Erben Wennemars (denk ik) op een terras nog een bakkie koffie te nemen en later zie ik op strava dat hij het wel was en in 1 uur 19 en nog iets de klim heeft beklommen.
Omdat we geen van drieën eerder hier geweest waren rijden we zonder dat we er erg in hebben in Bèdoin niet rechtsaf naar de voet van de klim maar we rijden rechtdoor onderlangs richting het noordwesten naar Malaucène.
Gelijk buiten Bèdoin laat ik mijn medestrijders achter me om op eigen tempo te gaan klimmen maar na een paar kilometer krijg ik zo het gevoel dat er iets niet klopt!
We fietsen op de D19 ……
Na de col de Madeleine kom ik een groep monniken tegen, ik kan ze wel vragen of ik wel op de goede route zit naar de Ventoux maar waarschijnlijk zullen ze me dom aankijken en me overvallen met een woordenstroom van Franse woorden, laat maar.
Een paar kilometer verderop na een lekkere afdaling (afdalen op de klim naar de Ventoux ???) ga ik bij een kruising stilstaan om op mijn Garmin en op Google maps te kijken waar we de fout in zijn gegaan.
Een Belgisch gezin komt ook even stilstaan en ik vraag de vader naar uitleg, nog een klein stukske en ge zijt in Malaucène waar ge ook naar boven kunt, dit is wel de lastigste kant en veel plezier.
Oké, Mark en Arjan komen er ook aan en we zijn eruit, niet goed opgelet en we rijden de klim en afdaling in tegengestelde richting van wat de planning was.
Even een reepje en wat drinken en daar gaan we dan eindelijk met al 20 km en een paar stevige klimmetjes in de benen.
De 1e paar kilometer lopen lekker, het is wel warm maar het tempo en het ritme zitten er lekker in.
Na een kilometer of 6 , 7 begint het stijgingspercentage per kilometer gemeen toe te nemen, 2x 11 % en 1 keer 12 % achter elkaar en de slopende hitte beginnen zijn tol te eisen.
Na een kilometer of 10 stop ik even om een banaan te eten, iets te drinken en even de spanning van de benen halen. Dit had ik beter niet kunnen doen want ik kwam niet meer in mijn ritme. Het tempo van de eerste 10 km kon ik bij lange na niet meer draaien en af en toe dacht ik waar ben ik aan begonnen.
Maar ja, teruggaan is geen optie dus uiteindelijk kom ik na 2 uur en 12 min boven.
Het was goed weer, relatief weinig wind en een geweldig uitzicht, nu weet ik ook waarom ze het ook wel de kale berg noemen.
Boven nog een tijdje op Mark en Arjan gewacht, de bezweette kleding laten drogen door de wind en toen rustig aan de afdaling begonnen.
In Bèdoin  samen nog een colaatje op het terras gedronken en toen nog 7.5 km naar de auto.
Mark, ik ben blij dat je me toch hebt overgehaald want het was wel een memorabele dag.
Ga ik de Ventoux nog een keer beklimmen? het kan maar zo nog een keer gebeuren maar dan hebben we wel parcours kennis zodat we niet eerst onnodig hoeven te klimmen .

De bedoeling van dit verhaal is om mensen enthousiast te maken om een vakantie verslag in te sturen met als hoofdprijs een lekkere taart.
Dit verhaal komt hiervoor niet in aanmerking omdat ik mij ook met de redactie van de website van TCR bemoei.

Succes met schrijven.

 

Eric Harbers.

Gelezen: 405