Naam toertocht: Zwolle

Datum: 14-09-2019
Auteur: Redactie
Toerleider(s): Erik Borghuis
Groep: T3
Strava link:
Aantal KM: 125
Aantal leden: 21

‘Wielrenners, ik hekel ze! Ze gedragen zich alsof de ganse weg van hen is, waarbij ze elk verticaal obstakel beschouwen als de denkbeeldige meet van hun achteloze gejakker. Sinds een paar van zulke aanvaringen moet ik gewoonweg niets van ze hebben. Bah!’

Zonder enige aanleiding en al helemaal geen blad voor de mond vult deze niet aflatende, vleesgeworden rancune jegens de zo gedoopte Strava-racer het daarvoor nog zo vreedzame terras van onze Zwolse koffiestop. Zijn live-publiek? Een muur van tot dan toe goed gemutst blauw-geel. Gelukkig lijkt de openlijke bitterheid bij het gros geeneens door te dringen. Op eentje na. Diegene kan het maar moeilijk verkroppen en plein public aan te schandpaal genageld te worden. Onder het mom incasseren en ventileren kun je aanleren, maar bovenal vol overtuiging dat elk verhaal twee kanten kent, weerklinkt het pleidooi dat niet alle wielrenners over hetzelfde carbon geschoren kunnen worden. Met een pedagogische ‘Wij zijn een ploeg die wel degelijk keurig is opgevoed’ wordt meneer zuurpruim op z’n plek gezet. Debat gesloten, zand erover en met arm- en beenstukken in de tuk wordt de tweede helft afgetrapt. Maar niet voordat we door de ober worden teruggefloten met de mededeling dat sommigen nog niet hebben betaald. Oeps…

Met een felle nazomerzon in de rug en een graad of twintig wordt koers gezet richting thuishaven Rijssen. Geen haai die nog kraait naar hetgeen zich zonet heeft afgespeeld. Of schijn bedriegt? T3 lijkt namelijk geenszins meer op het T3 van vóór de koffiestop. Er broeit iets onder de gelederen. Zo merkbaar was het nog nooit. Het eerder zo geoliede tempo kakt in, het ge-jojo maakt een gehekelde comeback. 30, 27, 32, 29, 34 km/h… Zij met een geijkte teller op het stuur krijgen de bewijslast op een elektronisch presentblaadje aangereikt. Ikzelf daarentegen voel het in de benen. Vinden-ze-niet-leuk.

We doorkruisen Stadshagen en kronkelen langs de mooiste vinexplekjes en -stekjes. Ook het forenzenleven is intussen ontwaakt en geniet, al evenzo actief dan wel ontspannen, van de laatste zomerstralen. Het is een gezellig schouwspel om rekening mee te houden als denderende trein van een meter of dertig, voorzien van nieuwe energie. Of moet ik schrijven opgekropte energie?

Stopborden worden prompt genegeerd, verkeersregels te pas en te onpas aan de laars gelapt. Een nauwe doorgang op een toch al smal fietspad lijkt louter nog te worden gezien als een uitgelezen kans om te demarreren en het eigen ego te strelen. Blinde bochten worden ingedoken en aangesneden als Nibali op zijn best. Ook die auto of fiets van rechts moet nu maar even wachten… De verbale taal van omstanders dat hierop – terecht – volgt kan echoën via het staal van de oude spoorbrug wat het wil, T3 is al lang met de zomerzon vertrokken. Niets ontziend.

Zelfs de achterban(d) van saamhorigheid loopt langzaam leeg. Een actie die niet onopgemerkt blijft wanneer er een aantal keren gekluund moet worden over de nagelnieuwe klinkerweg waaraan het Raaltese kinderparadijs Flierefluiter huist. Een ploegmaat verstapt zich in het mulle zand en is genoodzaakt te lossen. Op het moment van dit schrijven wordt nog altijd afgevraagd of zijn ploeggenoten de arme ziel enige tijd hebben moeten missen op kop. Bezorgde blikken over een schouder waren in elk geval ver te zoeken. Nog maar te zwijgen over de schoonheidsprijs.

Het liep niet. Niet zoals het doorgaans loopt. Niet zoals het de 75 kilometers voor de koffiestop liep. Niet zoals het eigenlijk altijd zou moeten lopen. Waar het misging? Zeg het maar. Het enige dat mij nog steeds door het hoofd spookt is die onverbloemde betutteling eerder op de dag. Zoals zo vaak zal de waarheid ervan ergens in het midden liggen.