26 juni-T3-T3 op wereldreis

Auteur: Gerben
Toerleider(s): Johan Gerritsen
Groep: T3
Aantal KM: 110
Aantal leden: 11

Klikker-de-klik. Klokslag 8.00 uur – en geen minuut later – werd de TCR-karavaan opnieuw aan getrapt. Een nieuwe zaterdag, een nieuwe ronde. Opvallend genoeg vertrok T3 met een compacter gezelschap dan de afgelopen zaterdagen. Frappant, want mogen we eindelijk weer tezamen vrijuit en zonder maximum in grote getale sporten…

Afijn, terwijl T1/T2 met lauwe benen via de befaamde Brekeldlaan het bos in werd gestuurd, hobbelden wij bedeesd over de Turfweg. Verouderde diesels hebben nu eenmaal enige voorgloeitijd nodig alvorens te draaien als een geoliede machine. Onze toerleider (Johan Gerritsen, red.) begrijpt dat.
Dat verzakte straatklinkers en rijzende putdeksels als opwarmertje vergelijkbaar zijn met een demarrage over een biljartlaken-strakke ‘bergweg’ blijkt bij de rotonde, onderaan de Rijsserberg. Daar treffen beide teams namelijk elkaar opnieuw, om vervolgens elk op eigen houtje aan de horizon te verdwijnen voor wat een prachtige zaterdag zou gaan worden op fiets- en weergebied. T1 knalde richting Markelo, wij zoefden over de Burgermeester Knottenbeltlaan richting de Pelmolen en verder. En de overige T-teams? Foetsie! Bevlogen onder de slogan die Oad ooit typeerde.

Met een gezellig vaartje van 32 a 33 km/h wordt Wierden gepasseerd. Vriezenveen zal het volgende mikpunt op de kaart zijn en ook dit dorp wordt via de westkant gepasseerd. Na ‘t Vjenne stelt de natuur zich meer open en bloot; weilanden strekken zich verder uit, boomrijke lanen ogen oneindiger en de weg voor en achter ons wordt amper nog verstoort door allerlei obstakels. Met een volleerde bunny hop a la #MVDP trotseert Johan Lubbers zowaar een venijnige putdeksel. Waar rijd je anders een Sensa(tonieel) voor, nietwaar?!
Voor Herman Nijkamp geldt het binnentreden van deze Twentse achterlanden als startsein voor het verder opvoeren van het tempo – om eigenlijk nooit meer een tandje terug te schakelen. Als een blije stier in de wei na een tergend lange winter op stal te hebben gestaan wordt er met een van nature toch al hoog cardans tred gezet richting Langeveen. Geleidelijk veranderen de contreien, de gebouwen en het type automobilist. Voorrang wordt niet langer afgedwongen, maar gegund. Rancuneuze kamikazeacties veranderen in barmhartige inhaalmanoeuvres. Willkommen in Deutschland! Er is geen grotesk welkomsbord voor nodig om dat te doen beseffen.
Hoe komt het toch dat het contrast tussen de Nederlandse en Duitse weggebruiker zo zichtbaar aan de orde is? Zou het de opvoeding van politiek Duitsland zijn. Daar waar ‘geven en nemen’ in het verkeer in gezonde balans met de paplepel wordt ingegoten. Met andere woorden: in ruil voor bedachtzaamheid en kalmte daar waar het moet, mag je zo hard als je kan daar waar het kan – de Autobahn. Joost mag het weten, maar kenmerkend is het zonder meer.

Rond 35 km/h is de nieuwe ijksnelheid. Zelfs 38 km/h wordt bij vlagen aangetikt. Geen haan in de karavaan die ernaar kraait. Go with the flow luidt het credo. Op kop vecht Henrièt haar eigen strijd met een naar haar eigen zeggen felle wind. ‘Welke wind, Henrièt? Er staat helemaal geen wind! Geen zuchtje.’ Wanneer ons meest gestroomlijnde rijd(st)er kampt met zulke hallucinaties, weet je genoeg: het gaat hard. Zo hard, dat Engeland in een oogwenk wordt doorkruist. Het gelijknamige gehucht aan de noordwest kant van Hardenberg welteverstaan. De Krim ligt er ook in de buurt. Het lijkt wel een wereldreis.

Rust. Op het buitenterras van de koffiestop in Gramsbergen, pal aan het Kanaal Almelo-De Haandrik, werd er deftig verder gemijmerd over politiek getinte zaken. Ditmaal over mens versus milieu. Het begon allemaal met een sportieve discussie over zonnepanelen, om nadien, via een bruggetje omtrent koken en rijden op gas, de kwestie ‘Is een elektrische auto nu werkelijk zo schoon?’ eens deftig onder de loep te nemen.
Zoveel fietsers, zoveel meningen en niemand die het verlossende antwoord durft te claimen. Een ding staat in elk geval vast: een beter milieu begint bij jezelf en de beste benen kwamen wat dat betreft van T3 vandaag. Dit team absorbeerde namelijk de zon alsof er een Apocalyps op handen was en reed zich in het zweet alsof het te recyclen viel voor een hoger, nobel streven. Chapeau!

Gelezen: 207